2000ler müziğinden çok haz
etmediğimi şu ana kadar pek çok defa ifade etmişimdir. Bu yüzden bu yeni
milenyum çağında kulağıma güzel gelen melodileri yakaladığımda benim için ayrı
bir heyecan oluyor, hemen tutuveriyorum yakasından, müzik denizinde can simidim
yapıyorum (teşbihe gel :)).
Almaya değer gördüğüm albümlerin gerçekten dinlenmeye değer çıkması da benim
için ekstra ödül oluyor. Hemen sadede gelicem, bu yazıda böyle albümlerden
birini, beni çok heyecanlandıran ve uzun süredir beklediğim bir albümü konu
edicem. Zira yazacak çok şey varken düşündüklerimi toparlamak ve ifade
edebilmek hayli zor. Elimde tuttuğum albüm Ayça Varlıer’in göbek adını verdiği
Ayça ‘Elif’ Varlıer albümü.
Onu hepimiz gibi oyuncu
yönüyle tanıdık önce. Çeşitli dizilerde duru güzelliğine kattığı oyun
yeteneğiyle gerek dizilerde gerek tiyatro sahnelerinde benim takip ettiğim
isimlerden oldu. Bu yazı Ayça Varlıer'in müzikal yolculuğu ve albümüne ilişkin
ama öncesinden de bahsetmem gerek. Gümüş, Behzat Ç., Kalbim Dört Mevsim ve Son
Bahar gibi dizilerde izlediğim Ayça Varlıer'in müzikal yönünü ilk kez Türkiye’nin
ilk Latin/Flamenko grubu Emir Ersoy-Projecto Cubano'nun Barınak Gönüllüleri
Derneği yararına çıkardığı 10 Şarkı 10 Şarkıcı albümünde “Bir Zaman Hatası”
şarkısını yorumladığında dinledim ve onun yorumuyla Aşkın Nur Yengi’nin
sesinden dinlemeye alıştığımız bu şarkı yıllar sonra ilk kez başka bir sese
dikilmiş bir şarkı gibi gündeme geldi yeniden. Çok başarılı bir düzenleme ve
yorum oldu, öyle ki şarkının çıktığı yıla yetişemeyenler bu şarkıyı Ayça
Varlıer’in sanıyor. Bu da başarı. Bu albüm çıktığı sene 15. Afife Tiyatro
Ödülleri’nde "Yılın En Başarılı Müzikal/Komedi Kadın Oyuncusu” ve 16.
Sadri Alışık Ödülleri’nde "Yılın En Başarılı Müzikal/Komedi Kadın
Oyuncusu" ödüllerini aldığı Leyla’nın Evi oyunundaki müzikal
performansıyla gündeme geldi. Bir sene sonra gene Emir Ersoy'un Karnaval
albümünde Sil Baştan şarkısını söyledi.
Ben Ayça Varlıer’in canlı
performansını ve şarkı sahnesindeki hakimiyetini ilk kez stüdyo izleyicisi
olarak gittiğim Okan Bayülgen’in programında dinledim ve çok etkilendim.
Pürüzsüz, su gibi akan bir sesi vardı. O vibrasyon, o vücut dili resmen ağzımı
açık bırakmıştı. O programda ilk kez albüm haberini vermişti. Hatta albümde yer
alan Ağlama Babam şarkısını da ilk orda mırıldanmıştı. Yani sevgi postdaşım, Okan
Bayülgen’in programında haberini duyduğumdan ve Ayça Varlıer’in performansını
izlediğimden dinlediğimden beri çıkmasını beklediğim bir albümdü Elif albümü.
TMC’den çıkan Mustafa
Karahan yapımcılığındaki albümün tam beklediğim gibi çıkması sevincimi arttıran
bir husus. Zira daha önce büyük heyecanlarla alıp bu muymuş yani diyerek bir
köşeye bırakılmak suretiyle arşivime girmiş onlarca albüm bilirim. Bu albümde
biri versiyon olmak üzere 8 şarkı var ve 5’inin müziği Ayça Varlıer’e ait. Bu
bile Ayça Varlıer’in oyuncu+yorumcu kimliğini müzik yaratıcılığı ile
tamamlayarak komple sanatçılığını ortaya koyması yönünden benim için önemli.
Kalan 2 şarkıdan 1’i Eylem Pelit’e ait ve 1'i de müziğin dev seslerinden Nükhet
Duru’yla özdeşleşen Beni Benimle Bırak şarkısı, ki versiyon da bu parçaya
yapılmış. Sözler ağırlıklı olarak Mehmet Teoman –ki bu büyük isim en beğenilen
Nükhet Duru şarkılarının yaratıcılarındandır- Figen Şakacı ve Müfide İnselel'e
emanet edilmiş.
Albüm içeriği itibariyle
gökkuşağı gibi. Hayatın içindeki her duygu, aşk, ayrılık, hayat, aile, iç dünya
var, bu yönüyle albüm bir tema etrafında değil de hayatın farklı yerlerinden
tutup bizlere aktaran bir albüm. Şarkılar ve yorum hiç yormuyor. Benim için en
önemlisi de, söyleyenin şarkıda anlatılan duygunun farkında olması.
Biliyorsunuz biz acayip, “ayaklar altındaaaa sürünüyorumm" derken eller
havaya yapabilen bir milletiz, müziğimizde bu tutarsızlık durumu çokça
rastlanır, şarkıda hayata kahreden şarkıcı, klipte şarkıyı güle oynaya icra
edebilir ve biz bu saçmalığa ancak bakabiliriz. Oysa ki şarkıda tutarlılık
önemli, bir duygu aktarıyorsun orda, hayat kahreden bir şarkı disko ortamında
eller havaya söylenmez, söylenmemeli... aynı şekilde gülüp eğlenilecek şarkılar
da homur homur söylenmez, söylenmemeli. Bir şarkıcının seslendirdiği şarkıda ne
söylediğini bilmesi -tabiri caizse ağzından çıkanı kulağının duyması-
gerekliliği çoğu müzikte göz ardı edilen bir gerçek. (Bu vesileyle bu derdimi
de anlatmış olayım.) Gelgelelim baştan aşağı Ayça Varlıer’in esas mesleği bu
olmamasına rağmen, nasıl güzel şarkı söylenir dersi verdiği bir albüm bu. Beni Benimle Bırak'taki kırılganlığı, Kalmamışsın Hiç Bana’daki kabullenişi, Ağlama Babam’daki babaya seslenişi
vesevgiyi iliklerinize kadar hissediyorsunuz. Bu arada Beni Benimle Bırak
şarkısındaki Yaşar eşliği sürprizi
beni benden aldı (Gerçi neden albümde “eşlik eden” demek yerine “featuring”
denmiş ki, ona takıldım biraz). Bu ülkede düet konusunda en akla gelen ve en
başarılı iki üç isimdendir Yaşar.
Özellikle böyle ayrılıklı şarkılardaki duygusunu ayrı bir severim Yaşar’ın. Yıldız
Usmonova ile Seni Severdim'in hala en çok dinlenen ve istenen şarkılardan
olması çoğunluğun da böyle düşündüğünün kanıtı. Bu düet de samimiyet açısından
insanın içine dokunuyor. Tango formundaki ilk formunda düzenlenmiş ve bir kadın
şarkısı olarak süregelmiş bu şarkıda kadının kalp kırıklığını anlatan bu
şarkıya giren erkek sesi o kırılgan kadının karşısındaki erkeği de hissetmemizi
sağlıyor. Bu şarkıyı düet haline getirmek kimin fikriyse çok başarılı olmuş. Kimse Bilmez şarkısındaki yorum aklıma
Sertab Erener’in yorumu getirdi. Sertab'ın daha dinlenebilir bir versiyon gibi.
Kişinin kendi iç hesaplaşmasını ve hayat yolunda –kalabalıklar içindeyken bile-
hep var olan yalnızlığımızı anlatıyor şarkı. Albümün en hareketli şarkısı Kumdan Kale, slov şarkıların ardından
birden kendimize gelmemizi sağlıyor. Albümü yükseltiyor. Müzikal şarkısı gibi,
müzikal oyunculuğu yönünü aklıma getirdi şarkı. Çıkış şarkısı olarak seçilmesi
çok yerinde. Her Şey Geçer caz formu
ile geleneksel enstrümanları (Ud) harmanlayıp ortaya dinlemesi keyifli bir
sentez çıkarmış. Benim gibi pek caza yakın olmayan müzikseverleri de içine alan
bir havası var. (Bu arada Her Şey Geçer’in Herşey Geçer diye yazılmasına da
takıldım :)) Beni
Benimle Bırak'ın retro versiyonuyla kapanıyor albüm. Bir parça
hareketlendirilmiş bu şarkı 70'lerin soundunun 2000 lerle birleştirilmiş bir
hali gibi. Şarkıdaki kadının duygusu 2000ler, ruh 70’ler. Nükhet Duru’nun
70’lerdeki kırılgan yorumundan çok, metropol kadının ayrılığı kaldırışı var bu
yeni yorumda. Bir parça şarkının duygusu kaybolmuş mu, evet, ama bunu içinde
bulunduğumuz dönemin kadın-erkek ilişkilerine vurduğumuzda bunu o kadar
yadırgamıyoruz. Bu zamanda yaşanan ilişkilerin ve ayrılıkların havası olduğu
için, milenyum neslinin yabancı olmadığı bir ruha bürünmüş bu şarkı, özündeki
ayrılık ve geride kalan kadın temasını korurken.
30 dakika kadar süren ve su gibi
akan bu albümün havası daha ilk şarkıda sardı beni. özellikle Kalmamışsın Hiç Bana arka arkaya üç
kere dinletmesiyle favorim oldu. O bayıldığım gitar girişi başlı aşına kulak
kabartmamı sağlamıştı. Zaten elektro gitar sesi nerde olsam “bi dakka noluyo
ya,bu ne” dedirtir, sesin geldiği yöne baktırır bana. Bu kadar çarpıcı bir
girişe, söz-müzik bütünlüğü de eklenince, ortaya “şarkı” çıkıyor böyle. Benim
en çok aradığım şey de bu "bütünlük” meselesi. Orta tempolu bu şarkıda,
şarkının duygusu, bir ayrılıktan sonra kalan tarafın kabullenişi var, “sen
artık yoksun, zaten uzun zamandır yoktun, ben bunu anladım ve ben de artık
vazgeçiyorum”, çığlığı ancak bu kadar tatlı ifade edilebilir. Hani uzatmalarda
olan bir aşk ittire kaktıra yürütülmeye çalışılır, ancak taraflardan biri
çoktan olay mahalini terk etmiştir, diğer taraf inanmak istemez, kabullenemez
ilk önce, sonrasında iplerin kopuş noktasında o son kalan da gemiyi terk eder
ya, Ayça Varlıer'in sesi bu duyguyu çok iyi veriyor.
Albümün dikkatimi çeken bir diğer yanı, şarkıların uzun uzun olması ve adeta bir hikaye anlatması. Kısır sözlerle ve sadece nakaratla geçiştirilen müziklerin aksine, sözlerin hepsi dolu dolu ve müzik uyumlu bir ritme sahip. Söz yazarları, anlaşmışcasına 7 şarkıda bir kadının ayrılıktan, tedirginliğe, kararsızlıktan, sevince, kafa karışıklığından, hüzüne ve yalnızlığa her duygusunu sanki dinleyiciye yazılmış mektuplar gibi uzun uzun anlatıyor, ancak bu durum hiç sıkıcı olmadığı gibi, acaba şimdi ne gelecek diye merak da uyandırıyor, sonra bir bakıyorsunuz albümün sonu gelivermiş. Sözler bize hikaye anlatıyor, müzik de duyguyu taşıyor, bu yüzden tüm söz yazarları (Figen Şakacı, Müfide İnselel, Mehmet Teoman, Eylem Pelit) ile o sözlere yaptığı besteler ile bu sözleri onu taşıyabilecek en güzel melodilerle buluşturan Ayça Varlıer'e kocaman bir alkış göndermek gerek.
Sonuç olarak, son aldığım
albümler arasında beklediğimi bulduğuma sevindiğim, gerek duygusuyla, gerek
sözleriyle, gerek müziği ile tam arşivlik bir albüm olmuş. İçinde rock
tınılarından, popa, cazdan, aranjmana her renk var. Her şey tam dozunda, ne bir
eksik ne bir fazla. Ayça Varlıer'in yorumculuğu sade, kulak yormayan ve
şarkının duygusunu veren bir yorumculuk, bu da ortaya dinlemesi enfes bir albüm
çıkartıyor. Bu albüm Ayça Varlıer’i besleyen müziklerin bir karması gibi. Hepsi
çok keyifle ve hissedilerek söylenmiş parçalar. Albümün hoşuma giden bir diğer noktası, kartonetin son sayfasındaki "Zulüm gören tüm canlılar için... Sevgi Saygı ve Özrü bir borç bilerek" diyerek hayata ve tüylü dostlarımıza karşı duyarlılığına da yer vermiş olması. Ayça Varlıer tiyatro
sahnelerinden sonra müzik sahnelerinde de ışıl ışıl parlayacak. İlk konserini
heyecanla bekliyorum.
Aşağıdaki müthiş performans Ayça Varlıer'in Leyla'nın Evi müzikalinden:
1995 yılı
müzik hayatımıza şu an bile bayıla bayıla dinlediğimiz, şarkıları yeniden
yorumlanan pek çok iyi ismin girdiği bir yıldı. O yılı çok iyi hatırlıyorum, TV
başında sabahladığım zamanlarda Kral TV’de üç klip çok fazla dönerdi. Hazal –
Sevdalım bunlardan biriydi (diğerleri Seçil - Uhde ve Kerim Tekin – Cici Baba),
bir gece boyu bu üç şarkıyı dinler, hiç sıkılmazdım. Yıllar sonra Hazal’la bu
söyleşiyi gerçekleştirirken, zaman zaman o günlere gittim. Benim için bazı
şarkılar vardır, her dinlediğimde o şarkıyı dinlediğim ana ait bir kare belirir
aklımda, Sevdalım'ı dinlerken de İzmit'te sabaha karşı dışarıyı seyrettiğim bir
gün canlanır aklımda.
Hazal’a ilk
albüm heyecanını ve albümün çıkış sürecini sorduğumda,aslında idealinin her
zaman iyi bir müzik öğretmeni olmak, çocuklara ezbere flüt çaldırmaktan ziyade,onlara
müzik kültürü katmak, standartlarını yükseltmek olduğunu söyleyerek söze başlıyor.
Okulda okurken arkadaşlarıyla sahne alıp beğenilince, bir de üstüne para da
kazanmaya başlayınca, hayaller kurmaya başlamış. Tabi ki her şey hayal kurmakla
başlıyor. O zaman için amacı albümden çok Sezen Aksu’nun bir gün mekana gelip vokalistlik
teklif etmesiymiş. O zaman bile hayallerini hep yüksekte tutuyormuş anlaşılan.
Ancak sahnede bir yılını doldurmadan vokalistlik bir yana Klip Müzik Yapım
şirketinin yetkilerinden gelen albüm teklifi ve albümün başarısıyla doğrudan
kendi kanatlarıla uçmaya başlamış. “Albüm
beklemediğim kadar başarılı olunca sevincim, mutluluğum kat kat arttı”,
diye anlatıyor Hazal o günleri.
O albümden
Sevdalım, Elden Yar Olmaz ve en son Demet Akalın tarafından yeniden yorumlanan
Bozuyorum Yeminimi gibi şarkılar çıkaran Hazal, bir sonraki albümü için 2 yıl
bekledi.
Sonrasında,
1997 yılında gene çok ses getiren Aşka Dair albümü ile müzikte bir kez daha ben
buradayım dedi. Özellikle Osman Abi düzenlemesinin güzel eleştiriler aldığını
hatırlıyorum. Bu albümden de Osman Abim, Elden Gittik, Yalancı Sevda gibi
hitler çıktı.
Özellikle
‘Yalancı Sevda'yı ne çok dinlerdim o yıllarda.
Hazal’ın
bir sonraki albümü Sürgün Aşkımız 2000 yılında çıktı. Sürgün Aşkımız, Parayla
Saadet Olmaz, her dinlediğimde içimi titreten İyi Misin Anacığım gibi müthiş
şarkılarla dinledik bu albümde. Sonrasında sessizliğe gömüldü Hazal. Onun yeni
şarkılarını dinlemek için 9 yıl beklememiz gerekti. Neydi bu uzun aranın sebebi
diye sorduğumda, “tamamen kendi
tercihimdi” diyor. Arkadaşlarının, tanıdıklarının ısrarları bile kar
etmemiş, yarım kalan eğitimini tamamlamak için müziğe ara vermiş. “Hayatta her zaman kendimi mutlu edecek
kararlar almaya çalıştım. 4 yaşından beri okuyup yazan bir insan olarak eğitim
benim için çok önemlidir. Eğer bu kararı almamış olsaydım bir yanım hep pişman
olacaktı. Müzik sektöründeki şartlar, şu anda olduğundan daha kötü değildi ama
2000'ler bence kalite açısından çöküşün başladığı yıllardı, bu da bir
gerçek” diyerek aslında çoğu sanatçının albüm yapmaya neden mesafeli
kaldığını da açıklıyor, “Zaten öyle
olmasa milyonlarca insan niye 90'ların ve daha önceki dönemlerin şarkılarına
bu kadar tutunsunlar,öyle değil mi?” diye ekliyor.
Hazal 2009
yılında “Geriye Dönme” isimli albümü ile, albümün adının tersine bomba gibi bir
geri dönüş yaptı. Ben her zaman zaman zaman böyle araların bir müzisyen için
nefes alma ve yenilenme araları olduğunu düşündüğümden, bu süre belki de Hazal
için gerekliydi diyorum. Bu süreçte kendini dinleme, nerde durduğunu ve
duracağını belirleme ve yeni şarkılar için belki de yaşanmışlık biriktirme söz
konusuysa bu ayrılıklar aslında sanatçıyı besleyen fırsatlara dönüşebilir.
Nitelik
albüm arası süreçte, Hazal her zamankinden de fazla müziğin içindeymiş. Zaten
müziği bıraktım diye bir şeyin söz konusu olamayacağını çünkü müziğin
vazgeçilmez bir aşk olduğunu söylüyor. Bu sürede konservatuara geri dönmüş, Hafta
içi okul, hafta sonları ise hem yurt dışı hem de yurt içinde konserleri, ekstra
çalışmaları devam etmiş. Bu süre içinde albüm ve reklam çalışması yapmamış,
ihtiyaç da duymamış, ta ki sanal ortamda kliplerinin altında yazan “sevgi dolu sözler ve geri dön çağrılarını
görene kadar”. “Bir gece saat 04:00
civarıydı, çok duygulandım, biraz da ağladım onları okurken. Sahiden de
sevenlerim çok değerliler benim için,” diye açıklıyor.
Bu güzel
sözlerin ve geri dön çağrıları almasını, albümlerinin hala dinlenip
hatırlanmasını samimiyete bağlıyor. “Hem
benim için hem de o dönemde başarılı olmuş pek çok sanatçı için, yetenek, birikim,
heyecan, tutkuyla, aşkla müzik yapmak, şarkı söylemeyi istemek”, şeklinde
özetliyor. Hazal’a göre kendine güvenen, eğitimli ve yetenekli, hiçbir sanatçı,
sırf popüler olmak için bugün oynanan bel altı oyunlara dahil olmak
istemez. “Bugün olduğu gibi günün getirdiği ayrıcalığı yaşamak ve çok para
kazanmak için bu işi yaparsanız,ne kadar uzun ömürlü olursunuz bilemiyorum. Teknolojinin
nimetlerinden sonuna kadar faydalanan, ruhsuz ve sıradan şarkılar dolu. Hangisi
kimin şarkısı, solist girene kadar anlayamıyorum bile,” diyor.
Hazal son
olarak sevenlerine müjdeyi veriyor:
Sevenlerime güzel haberlerim var. Fono
Müzik'le el sıkıştım. Patronum sayın Ahmet Güngörmüş, Türkiye’nin en önemli
seslerine albümler yapmış çok deneyimli ve müziği bilen bir insan. Çok huzurlu
olduğum ve harıl harıl hazırlandığım bir dönemdeyim. Şarkılarımın hepsi
birbirinden güzel. Şarkılarımda yine Dost Bilen kırım'ın imzası olacak, birkaç
sürpriz de yapabiliriz.
HER ROLÜN OYUNCUSU GONCAGÜL SUNAR, ŞİMDİ DE MÜZİSYEN YÖNÜYLE TUNCA'NIN MÜZİK KUTUSUNDA
Onu ilk kez 90ların en iyi işlerinden biri olarak gördüğüm
Mahalle'nin Muhtarlarında eczacı Goncagül karakterine hayat verdiğinde tanıdım.
O ekrandan yansıyan ışığı ve "Usta" diye seslenişiyle, benim için o
dizide diğerlerinden farklı bir yere geldi. Benim bazı ekran yüzlerine karşı
–tanımadan da- yakın hissetme gibi özelliklerim var sevgili postdaş. O dizi
bittiğinde Goncagül Sunar adı aklımın bir köşesinde kalmıştı ve ben ondan sonra
Goncagül adını duyunca dikkat kesilir bir hale gelmiştim. Sonrasında bilmem kaç
sezon süren ekran klasiklerinden Asmalı Konak’ta karşıma çıktı. Bazı oyuncular
vardır, başrolde olmamasına rağmen oynadıkları yan rolleri bile başrol edasıyla
taşır, Goncagül Sunar hiçbir zaman başrol kadın oyunculardan olmadı belki ama yan
rollerde bile hep oyunculuğun en güzel örnek örneklerini vererek sıyrıldı ve
yıldızlaştı. Hep başrolü tamamlayan doğal bir oyunculukla dikkat çekti. Asmalı
Konak'ta hafif saf hafif entrikacı Hayriye rolü de böyle bir roldü. Evin
hizmetlilerinden biri rolündeydi bu sefer. Ve derken Türk televizyon tarihinin,
daha da özelde Türk dizi tarihinin en iyi ilk üç işinden biri olan Çemberimde
Gül Oya dizisi geldi. Bu dizideki pavyon şarkıcısı Canan rolüyle ve Canan'ın
hikayesini anlatışıyla hepimiz Canan’a üzüldük. Canan Cansev karakteri
sayesinde dizide Goncagül Sunar’ın başka bir yönünü –aslında bu yazının konusu
olan yönünü- keşfettik. Goncagül Sunar o dizide oyunculuğuyla birlikte müzisyen
yönünü de ortaya koydu. Hala en çok aklımdan kalan sahnelerindendir Goncagül
Sunar’ın “Una Belle Histoire” şarkısı. Sahnede Canan, onu bir türlü kabul
etmeyen kayınvalidesi ve "elit" konukların karşısında masada
oturmaktadır. Kayınvalidesi gene aşağılamalarına ve eğitimsiz olduğu için
küçümsemelerine devam ederken, Canan karakteri Michel Fugain’in klasiği “Une
Belle Histoire” söylemeye başlar ve herkes sus pus olur. O sahne beni bugün
bile etkiler. Dizide rolünün icabı çeşitli kereler şarkı söylerken görürüz
Goncagül Sunar'ı ve son olarak diziye adını veren "Çemberimde Gül
Oya" türküsünü öyle güzel söyler ki, o zamanın meşhur forumlarında bile
Goncagül Sunar’ın yorumu konuşulur. Goncagül Sunar’ın sesinde, söylediği
şarkıya inandıran bir tını var. Pürüzsüz ve içten bir ses. Goncagül Sunar daha
sonrasında, "Yol Arkadaşım" dizisinde görgüsüz görümce rolüyle -o
altın bilezikler neydi öyle?:)- beni kahkaha krizlerine soktu. En son “Umutsuz
Ev Kadınları”nda konuk olarak birkaç bölüm psikopat bankacıyı oynamıştı.
Goncagül Sunar’ın oyunculuk kariyeri elbette ki bu kadar
değil, daha ne filmler, ne konuk oyunculuklar da var ancak bu dört dizi,
Goncagül Sunar'ın oyunculuk gücünün nasıl farklı bedenlerde başarıyla vücut
bulduğunu en iyi anlatan Goncagül dizileriydi. Dikkat ettin mi sayın postdaş?
Sadece bu dört dizide bile, Goncagül Sunar o kadar farklı rolleri, o kadar
farklı canlandırıyor ki, her rolde farklı bir Goncagül görüyoruz. Bu da Goncagül
Sunar'ı bir adım öteye taşıyor benim için. Her oyunu müthiş, hiçbir karakter
birbirini andırmıyor ve/veya bir önceki rolü aratmıyor.
Hep söylerim sevgili postdaş, ben Allahın şanslı kullarındanım,
Goncagül Sunar’ın bu kadar büyük fanlarından biriyken, bir gün Goncagül Sunar
ile Beşiktaş-Kadıköy vapurunda yan yana geldim. Koca vapurda bir tek benim
yanım boştu ve Goncagül Sunar gelip yanıma oturdu arkadaşıyla. Bütün cesaretimi
toplayıp, “merhaba” dedim, genelde çekinirim çünkü, yani orada arkadaşıyla
gelmiş, rahatsız etmiyim gibilerinden, ama yanıma da oturmuşken, bir selamdan
ne çıkar dedim ve deyiş o deyiş, o yirmi dakikalık vapur yolculuğunda hayattan,
müzikten, gazetede çıkan bir haberden, sinemadan, oyunculuktan konuşurken, o
vapurdan sanki kırk yıllık arkadaşmışız gibi indik. Sonrasında iletişimlerimiz
hep sürdü. (Ve nihayet yazının giriş kısmını bitirebildim :) )
Goncagül Sunar yazısını yazmaya bundan bir, bir buçuk sene
öncesinde karar vermiştim aslında. Çemberimde Gül Oya dizisinde aklımda kalan
müzisyen yönü, Goncagül Sunar'ın bana gönderdiği, sözü-müziği kendisine ait
olan ilk şarkısı “Sözler Verdim”le gündeme geldi. Bu yazının konusu Goncagül
Sunar'ın müzisyen yönü olacak sayın ve sevgili postdaşım.
Tarz olarak alternatif/indie sounduyla kişiselliğin ve
hayatın ağırlıkta olduğu sözler-müzikler yazıyor Goncagül Sunar. Sözler Verdim
Goncagül Sunar’ın 2008 çıkışlı şarkısı. Şarkıyı ilk dinlediğimde soundu
sevdiğim gruplardan Sixpence Non The Richer'ın müziğini aklıma getirdi. Hepimiz
hayatta bazen kaçışlar isteriz, hayatta güçlü hissettiğimiz zamanlar olur,
zayıf hissettiğimiz de… Kendimize sözler veririz, o sözleri bozar yeni sözler
veririz. Bütün hayatın amacı aslında, içinde bulunduğumuz dünya gezegenindeki
sınırlı süremizi verimli kullanmak aslında. Bizi mutlu eden şeylerin peşinden
gitmek, mutlu eden insanlarla birlikte olmak, mutlu olduğumuz ortamlar aramak.
Şarkı Goncagül Sunar yoluyla aslında hep o içimizde aradığımız kaçışı özetliyor.
Goncagül Sunar bizim duygularımıza tercüman oluyor bir yerde. Hayatın harala
gürelesi içinde, kim hiç beklenmeyen bir vakitte mutlu olmayı düşlememiştir, ya
da kim en sevdiği şehirde iyi zamanlar biriktirmeyi hayal etmemiştir. Bütün bir
yıl çalışıp iki haftalık tatillere güzel anıları sığdırmaya çalışırken, bu
hayaller değil mi, o yorucu, sıkıcı iş ortamlarına dayanmamızı sağlayan.
Goncagül Sunar’ın şarkısı ilk dinlediğimden beri bu kaçışlar daha imkanlı hale
geliyor bende. Hiçbir şeyi ertelememek lazım aslında. Sözler Verdim, her şeye
rağmen umutlu bir şarkı ve böyle şarkılar çok yok.
Bu şarkıya yaptığım klip yanda:
Sözler verdim kendime
Sözler aldım senden de
Kimseden bir şey ummadan
Devam etmek soru sormadan
Kör olup kapılmadan
Ne istediğime bağlı her şey
Sadece memnun edilmek
Belki hayattan bir hediye
Hiç beklenmeyen bir vakitte
Mutlu olmak eğlenmek
Karanlıktan uzak
Ateşe atılmadan yaşamak
Kimseye bir şey söylemeden
Sessizce çekip gitsem
En sevdiğim şehirde
İyi zamanlar biriktirsem
Canım istediğinde geri dönsem
Her şey eskisi gibi görünür mü
Böyle sevip sevilirken
İsyan etmek gereksiz mi
Belki hayattan bir hediye
Hiç beklenmeyen bir vakitte
Mutlu olmak eğlenmek
Karanlıktan uzak
Ateşe atılmadan yaşamak
Goncagül Sunar’ın yayınladığı ikinci şarkı, 2012 çıkışlı ”Sakın
Korkma”. Gene hayatla ve kendiyle yüzleşme var. Zaten Goncagül Sunar’ın
kendisinin de belirttiği gibi, şarkılarını aşk ve nağme üzerine yazmıyor. Derdi
hayatla ve kendiyle, yaşadıkları da benim ve birçoklarının
yaşayabileceği/gözlemleyebileceği duygular. Bu yüzden şarkılarda sahicilik ve
samimiyet var. Bu klipte Goncagül Sunar tüm sadeliğiyle elinde gitarı ve
yanında iki müzisyen arkadaşıyla akustik bir performans yapıyor. Akustik müziği
çok seven benim gibi bir müzisyen için bulunmaz nimet. Özellikle gitar keman
bileşimini her zaman çok sevdiğim için, ara nağmelerde keman geçişi beni benden
aldı. Üç enstrümanla su gibi akan bu şarkı, gene dünya ve hayatın gidişatıyla
ilgili, umut veren sözler içeriyor. Dünyada olan kötü şeylere karşı umutsuzluğa
kapılmadan ayakta kalmayı telkin ediyor. Esasında kendi kendine konuşma
yapısındaki şarkı, dünyaya radarları açık herkesin olan biteni kendi içinde
sorgulayabileceği türden duygu ve düşünceleri dile getiriyor. Şarkının bence en
can alıcı kısmı “Aylak bir şarkı ağzımda, Sessizliği bozdum, bu kadarı fazla”
kısmı zira “artık bi şey yapmalı, ses çıkarmalı
pasiflikten kurtulmalı, kendine gelmeli" mesajını en iyi veren
dizeler. Goncagül Sunar’ın gözlemci kalemini bir kez daha sevdim. Tabi Goncagül
Sunar’ı elinde gitarıyla görmek beni ayrıca çok heyecanlandırdı, zira oyunculuk
yönü kadar müzisyenliğiyle çok yönlü bir sanatçı olduğunu görmek bir Goncagül
hayranı ve bir müziksever olarak benim için bir taşla iki kuş oldu ve nasıl
yakıştırdım eline gitarı...
Uzun günlerin sonunda,
Kötü şeyler olmuş hep dünyada
Buz gibi olmuş avuçlarım
Ama bazen sıradan mucizelere de kandım
Sakın korkma, sakın korkma
Her şeye rağmen kal ayakta
Sakın korkma, sakın korkma
Kendine rağmen kal ayakta
Aylak bir şarkı ağzımda
Sessizliği bozdum, bu kadarı fazla
Hayat uzun, canım kısa
Bir yanım hala cennet nasıl olsa
Goncagül Sunar’ın son şarkısı 2013 yılının sürprizlerinden
oldu benim için. Aşk Aldatır şarkısını Youtube üzerinden yayınlayan Goncagül
Sunar, haber verdiğinde o gün kaç kere dinledim bilmiyorum. Goncagül Sunar gene
akustik ve sade, bir şehrin sokaklarını gezerken kendi kendine şarkı mırıldanan
bir kadın gibi. İçinde aşk geçmesi sizi yanıltmasın, Goncagül Sunar'la yaptığım
söyleşide okuyacağınız gibi, gene şarkının özünde yaşam var. Aşk hayatın içinde
yer alan, hayatı toz pembe görmemizi sağlayan unsurlardan biri. Belki de
aldatıcılığı bundan. Hani aşık olunca gözümüz dünyayı görmez, her şey göze
güzel görünür derler ya. O görüntüler, o sokaklarda yaşanmış ya da yaşanan
acıları görüş kadrajımızdan çıkarabiliyor, O sokaklara belki de ütopik bir
romantiklikle bakıyor ve ne güzel sokaklar diye bakıyoruz. Halbuki bizim
dışımızdaki dünyada o sokaklarda yaşanan başka hayatlar var ve o hayatlar toz
pembe olmayabiliyor. Hatta ironisini de yapıyor saf bir iyimserlikle,
"gülüp geçmek lazım bunlara". Tabi ki bu şarkıyı hangi motifle
yazdığını söyleşide anlatıyor ancak bu benim kendi şahsi yorumlamam sadece. Benim
için en çarpıcı kısım, ikinci kısmından sonraki “Sırtından vurulur…” kısmındaki
saat tiktakları hissi veren ve zamansızlığı aklıma getiren, bir yandan da nefes
alış veriş efektleri ile soluk soluğa zamane telaşesine atıfta bulunan ses
efektleri oldu. Şarkıyı yükseltip, dikkatleri çekiyor ve şarkının ters köşeye yatıran
kısmı bence. Hele "kendi söküğünü diker hayatımız" sözü ise hayatın
bütün bu acıları ve/veya sevinçleri umursamazca önündeki bütün “kusurları”
gidererek / ortadan kaldırarak devam ettiğini ifade ediyor. Hayatın duymak
istemediğine sağır olması, ayrı bir teşbih harikası. Adeta John Lennon’ın
sözünü doğrular nitelikte bir çok yer: “Hayat biz gelecek için planlar
yaparken, başımızdan geçenlerdir.”
Aşk bu sokakta kurumaya dalmış
Hevessiz, iştahsız
Var oldukça yalana sürter başını
Aşk aldatır, bu sokaklar aldatır
Aşk aldatır, bu sokaklar aldatır
Herkesi, herkesi
Öfke alınır, çatılırsa kaşlarım
Onca ölüm, onca yoksulluk varken dünyada
Gülüp geçmek lazım bunlara
Aşk aldatır, bu sokaklar aldatır
Aşk aldatır, bu sokaklar aldatır
Herkesi, herkesi
Sırtından vurulur, ama durmaz
Yeni dertler aramaktan yorulmaz
Kendi söküğünü diker hayatımız
Bir kulağı sağır, hiç duymaz
Aşk aldatır, bu sokaklar aldatır
Aşk aldatır, bu sokaklar aldatır
Herkesi, herkesi ama herkesi
Bu yazıyı Goncagül Sunar'ı albüm ya da en azından bir tekli
çıkarmaya ikna edebilirim düşüncesiyle yazdım. Bilindik Türkçe sözlü müziklerin
çok dışında, o şüphesiz, ancak böyle şarkılara her zaman ihtiyaç var,
cıstaklardan yorulan kulaklara pansuman yaparken, kim olduğumuzu, nerede
yaşadığımızı ve hayatın o kadar da toz pembe olmadığını hatırlamamız için...
Nilüfer benim çocukluğumun
en önemli seslerindendi, yaşım oldu 30, Nilüfer hala güçlü, hala özel... Nilüfer’in sesinde hep zamanlar ötesi bir tını
hissederim. O her devrin şarkıcısıdır ve sesi her tür müziği kaldırabilecek
güçte bir sestir. 1970li yıllarda başladığı müzik yolculuğuna, pop,
arabesk, sanat müziği gibi türlerde nice güzel katkılarda bulunan Nilüfer,
2000li yıllarda söylediği müzik türleri halkasına rock'ı ekledi. Bir iki yıl önce, müziğinde ve
kariyerinde adını en büyüklere adını yazdıran Nilüfer’in rock sanatçılarıyla
bir düet albüm çıkaracağı haberi, herkes gibi beni de çok
heyecanlandırmıştı. Nilüfer'in en sevilen şarkılarını günün en kalifiye müzik gruplarıyla birlikte seslendirilmesi fikri nerden baksanız ticari olarak da, Nilüfer'in yeni nesle ulaşma stratejisi olarak da başarılı bir hamleydi. Arkasına her biri ayrı ayrı çok değerli ve
geniş kitlelere hitap eden grupların/rock müzisyenlerinin desteğini alan 12
düet, 2011 yılının en dikkat çekici albümlerinden biri oldu. Bu albüm, Nilüfer'i yeniden
zirveye taşıdı. O albümde özellikle Şebnem Ferah düeti Erkekler Ağlamaz, adeta
yeni şarkıymışçasına benimsendi, yeniden doğdu. Sonra sırasıyla Hayko Cepkin'le
düet yaptığı ve bana göre bir şarkı ancak bu kadar "cover"lanabilir
ve bu kadar güzel bir uyum yakalanır dedirten "Aşk Kitabı"na ve benim için ayrı
yeri olan şarkılardan Malt grubuyla söylediği "Ara Sıra Bazı Bazı"ya
klip çekildi.
Bu albümün başarısı,
yapımcının ve Nilüfer’in yüzünü güldürmüş olacak ki, hemen klasik yola gidildi
ve ikinci bir Düet albümü için el sıkışıldı. (Bu arada Nilüfer o lanet
hastalıkla savaşında galip gelip, hepimizi sevindirdi).
Albüm DMC'den, Alper Erinç süpervizörlüğünde çıkan bir albüm. Kapakta koyu
kırmızı tonlar hakim ve gerçekten çok çarpıcı. Nilüfer kapakta ne kadar çarpıcı, cazibeli ve femmefatal bakıyorsa, içerideki resimlerde hep o sıcak, o sevdiğim, o naif duruşuyla bakıyor. Bu kapak tasarımı ve iç resimlerle bu albüm raflarda gerçekten çok albenili duruyor. Albüm içerik olarak beni tatmin etmedi. Nilüfer gene gürül gürül sesiyle kulakları şenlendiriyor. Lakin düetlerin birçoğunu başarılı bulmamanın yanında, hala şarkıların ilk hallerinde kalmış olan bendeniz, bu yeni 2000'lere adapte edilmiş versiyonların içine, duygusuna giremedim. Bir de Nilüfer gibi dev bir sesin yanında düet yapma şansına erişen gruplarda genel olarak dikkat ettiğim nokta, şarkıları düzenlerken, “ben bu şarkının duygusunu nasıl verebilirim de iyi yorumlarım”dan çok, “ben burda şahane gitar çalışımı, manyak davulumu, muhteşem vokalimi nasıl dinleyicinin kulağına sokarım”a odaklanmış olmaları gibi geldi. Albümün en başarılıları tam olarak beklediğimi bulduğum Vega, Model, Pinhani.
Bazı şarkıları gereksiz
bulduğumu söylemem lazım. O kadar Nilüfer’le özdeşleşmiş şarkı varken, Mesela
Agora Meyhanesi’nin, Yaşamak Ne Güzel Şey’in ya da Her Yerde Kar Var’ın bu
albümde ne işleri var merak ediyorum. Bunlar yerine çok daha “Nilüfer” şarkılar
girebilirmiş. Zira Agora Meyhanesi yılların sanat müziği şarkısı olarak,
Nilüfer’in de bir albümünde söylediği bir şarkı. Yaşamak Ne Güzel Şey ve Her
Yerde Kar Var ise, Nilüfer'in çoğunluğu cover şarkılardan oluşan Geceler
albümünün Ajda Pekkan coverlarıydı. Bu yüzden Nilüfer’le özdeşleşen şarkılar
değil açıkçası.
Albümün benim açımdan en başarılı düeti, tam üzerlerine dikilmiş
bir kıyafet gibi olduğunu düşündüğüm Şov
Yapma ile Model oldu. Şarkının
havası Model'in kıpır kıpır yapısına ve genel albümlerinden Model duygusuna çok
uymuş, hani eski bir şarkı bu kadar üzerine oturur. Aysel Gürel şarkıyı
yaptığında Model’i düşünmüş sanki. Çok zor bir şarkı olmayan bu şarkıyı Modelce
söylemeyi başarmışlar. Bence bu şarkı albümün –klip çekerler mi bilmem ama- ön
plana çıkanlarından olacak ve Model konserlerinde çok keyifli bir repertuar
şarkısı olacak. Albümün benim açımdan kıymetli bir diğer düeti, sesine, sözüne
hasta olduğum Vega’nın nihayet
yıllar sonra bir albümde arzü endam etmesi oldu ve Ta Uzak Yollardan gibi aslında çok tizlere ve peslere inen bir
şarkıda Deniz Özbey Akyüz'ün sade, yormayan yorumu albümdeki can simidim oldu.
Bu şarkı muhtemelen ön plana çıkmayan şarkılardan olacak ama neyse ki bağırmadan
da güzel rock söylenebileceğini kanıtladıkları için bu albüme yaklaşımımda ibreyi
bir tık olumluya çevirmemi sağlayacak. İşte albümün sürprizlerinden. Pinhani, Dünya Dönüyor’u gerçekten bambaşka bir forma büründürmüş, o kadar
hoşuma gitti ki, Pinhani’nin yaptığı tam olarak Cover’dan anladığım şeyi
veriyor bana. Şarkının özünü korurken, kendi yorumunu katabilmekten
bahsediyorum. Albümün sonlarına doğru girmesi boşuna değil, bu hareketli şarkıyı
alıp tek gitarla ve akustik olarak bir balada dönüştürmüşler ve söylenmesi
kulak okşayıcı bir hava vermiş. Kesinlikle albümün en iyilerinden olarak
Pinhani'yi beni yanıltmayarak en iyi performanslardan birine imza attıkları
için teşekkür etmeli. Nilüfer de usul usul eşlik ediyor ve sesinin güzelliğine rahat
rahat doyuyoruz.
Kısacası
bu albüm, benim gibi eski, kemikleşmiş Nilüferseverleri tatmin etmeyen –şahsen ben
sanırım bu albümü sadece arşivimde tutmakla yetinip, eski versiyonlarını bir
ömür boyu dinlemeye devam edeceğim- ancak Nilüfer'i ve şarkılarını yeni nesil
müzikseverlerin tanıması ve orijinallerini merak etmesi açısından faydalı
bulduğum bir albüm. Bu şarkılar bizim çocukluğumuzun ve gençliğimizin şarkıları iken 2000li yılların yeni müzik dinleyicisine yeni versiyonlarıyla taşınıyor. Ama zaten amaç da bu. Biz zaten orijinalleri bayıla bayıla dinlerken milenyum çağı dinleyicilerinin beklentisini gözetmekten daha doğal bir şey olamaz. Albümü elimde tutarken Nilüfer'in ne kadar büyük bir ses ve kalp olduğunu düşünüyorum. Ne yaparsa yapsın, isterse şarkı söylemeyip öksürsün ben gene Nilüfer dinlemekten hiç bıkmayacağım sanırım. Nilüfer bu ülkenin kıymetlisidir, koruyup kollamamız lazım...
Söyleşilerimiz bu hafta, "+1" GRUBUNDAN ENGİN KUDUĞ, GMG'DEN GÖKHAN KETENCİ ve "GÖNÜLLÜ YAZILDIM" şarkısıyla 90lardan beri gönüllerin prensi olan GÖKSEL ile devam ediyor.
ENGİN KUDUĞ
İki tane
fıkır fıkır, kıpır kıpır genç adam televizyonlarda zıplaya zıplaya “Hatırlasana
sevgiliiiim, sen hep benimdiiiin” diyerek vefasız sevgiliye eski günleri
hatırlattıkları şarkılarıyla çıktıklarında sene 1998’di. Esasında müzik
piyasasında söz ve müzik yazarı olarak hatrı sayılır güzel işlere imza atmış
Engin Kuduğ ile Kağan Bozkaya'dan oluşan grubun adı “+1” olarak zaten yeterince
dikkat çekiciydi. Bir de imajları ve şarkıları eklenince o senenin en dikkat
çekici, en konuşulan çıkışlarından birinin sahibi olmaları kaçınılmazdı. Kliplerinde
–ve albümün kartonetinde de- arkalarına bir gözlük markasının desteğini alarak,
90ların sonlarında fırtına gibi esmişlerdi. (O zamandan bir müzik markette
kasanın yanında dizilmiş halde duran CD'lerini hatırlıyorum. Yıllar sonra benim
için çok özel şarkılardan olan, Deniz Arcak’tan dinlediğimiz (keşke onunla
görüşebilsem J) “Kal Deme" şarkısının Engin
Kuduğ’un kaleminden çıktığını öğrenmem mutluluğumu kat kat arttırdı…) Sonrasında
grup kendi yollarına gitti, tabiri caizse Engin de, Kağan da sırra kadem bastı.
Ya da biz öyle sandık. Sonrasında neler oldu? Grup neden yollarını ayırdı? Şimdi
neredeler? Hepsi azzzz sonra okuayacağınız, "+1" in
"artısı" Engin ile yaptığım söyleşide…
T: Albüm çıkarmaya nasıl karar
vermiştiniz? İlk albümü çıkarma heyecanınızı ve o süreci kısaca anlatır
mısınız?
Film gibi
bir başlangıç aslında, O dönemin ünlü plak şirketlerinden Raks'ın bir
yapımcısıyla, Kuşadası’nda ünlü bir gece kulübünün DJ kabininde tanışıp
yaptığım şarkıları ve remixleri dinlemesini sağladım. Bana İstanbul'a taşınır
mısın diye sordu, eğer kabul edersem benim için bir stüdyo kuracağını ve ne
ekipman istersem alacağını söyledi. Bu resmen rüya gibi bir teklifti ve tabi ki
kabul ettim. Gerçekten de dediğini yaptı Levent’te bir daire kiralayıp
izolasyonunu ve teknik ekipmanını hazırladı. O dönemde ben de Kağan Bozkaya ile
Kuşadası’nda Heaven Bar'da sahne alıyordum. Grubumuz “+1” inanılmaz
beğeniliyordu ve hafta sonları bar tıklım tıklım oluyordu. Çok güzel günlerdi.
Ben hafta içi mecburen İstanbul'da yaşıyor hafta sonları Kuşadası'na uçuyordum.
Arkadaşlarım beni Efes Havaalanına inen pırpır uçakta karşılıyorlardı.
Çocukluğumda Türk filmlerinde gördüğüm uçağın kapısından çıkıp daha 1 adım
atmadan onu karşılamaya gelen arkadaşlarını selamlama isteği egomu bu sayede
alt ettim. Her şey çok güzeldi. Yapımcım bestelerimi çok sevmişti özellikle
Hatırlasana Sevgilim zaten albüm olmadan tüm Ege Bölgesinde bilinip söyleniyordu.
Bodrum'da Kenan Doğulu'nun bile söylediğini söylemişlerdi. Fuat Güner'in
stüdyosunda albüm yapıldı, Koray Kasap
tarafından fotoğraflar çekildi. Top Ten firması sponsor oldu. Dönemin ünlü
yönetmeni Erhan Ceyhan klipleri çekti.
T: 90lı yıllardan hala akıllarda
kalan bir isim olarak, albüm yapmama nedeniniz neydi? Kendi tercihiniz miydi?
Ya da müzik sektöründeki şartlar mı buna neden oldu?
Albümün
tanıtım aşamasında ne yazık ki askere gitmem gerekti. Her şey çok güzel
giderken Kağan albümün ve grubun tanıtımını tek başına üstlenmek zorunda kaldı.
Ne yazık ki sevgili arkadaşım şeytana uydu ve albümü sanki sadece onunmuş gibi
tanıttı. Geçmişe dayalı 10 senelik arkadaşlığımızı hiçe sayarak albümün gerçek
sahibinin ismini anmayıp bunun bir Kağan Bozkaya albümüymüş etkisi yaratmaya
çalıştı. Halbuki albümdeki tüm eserlerin düzenlemeleri, besteleri sözleri ve
müzik direktörlüğü bana aitti. Bunlar yaşanmamış olsaydı askerden döndüğümde
halen arşivimde duran bomba gibi şarkılarla Grup +1 hala yaşıyor olacaktı.
T: Albüm sonrası dönemde neler
yaptınız? Müzikle bağlantınız nasıl sürdü? Şahsen ben bir dönem her daim
gözümüzün kulağımızın önünde olan sanatçıların albüm yapmadıkları, bildiğimiz
bir sahne çalışması olmadığı dönemlerde neler yaptığını öğrenmek üzere
yazıyorum biraz da bu yazıyı.
Askerden
döndükten sonra Hülya Avşar, Demet Akalın, Işın Karaca, Orhan Gencebay, Deniz
Arcak gibi isimlere bestelerimi vermeye devam ettim, sonuçta ben şarkıcıdan çok
besteci tarafıma önem veriyorum. İzmir Hilton'da 3.5 sene sahne aldım bu dönem
çok keyifliydi. Extralara gitti, bazı elit kulüplerde şarkı söyledim. Alkol ve
sigara bana çok itici geldiği için gece sahne almayı ve sarhoş eğlendirmeyi
bırakmayı tercih ettim. Şu anda "Kişiye Özel Beste" platformumla
ilgileniyorum. Bu Türkiye'de henüz çok az bilinen fakat önü açık çok güzel bir
meslek. Bundan çok keyif alıyorum. Bu hizmetim sayesinde çok ekonomik rakamlara
sevdiğiniz kişinin ismine özel beste yaptırtabiliyorsunuz.
T: Hala akılda kalmış işler yapan ve
uzun süredir albüm yapmamış olmasına rağmen hala şarkıları hatırlanan bir grup
olarak, bugünün hemen tüketilen müzik ortamı ve profiline nasıl bakıyorsunuz?
Sizce neydi sizi farklı kılan, neydi şarkılarınızı yıllardır eskimeden sürekli
gündemde tutan?
Belki de 80'lerin
ruhunu taşımasıydı. Şu an yaptığım besteler de yine aynı şekilde bir parça
80'leri yaşatıyor. Bunu seviyorum. Bugünün müziklerine değinmem gerekirse,
Bilgisayarlardaki müzik programlarında artık şarkılar neredeyse hazır. Aranjör
neredeyse bir kaç montajla size bitmiş eser verebiliyor. Sesin güzelliğinin bir
önemi yok çünkü tüm hatalı okumalar bir kaç rötuşla düzeltilebiliyor. Detone
olmak tarihe karıştı. Geriye kalan sadece akılda kalıcı bir kaç cümleden oluşan
T: Hala albümünüzü dinleyen ve o zamanların
şimdiki zamanlardan çok daha güzel olduğunu düşünen dinleyicilerinize bir
mesajınız veya –umarım yeni çalışmalarınızın müjdesi veya sizi canlı
izleyebilecekleri bir program var mı duyurmak istediğiniz?
O zamanlar
daha güzeldi diyemeyeceğim. Güzel beste yapmanın özel bir dönemi olacağını
düşünmüyorum. Tek gerçek 12 adetten oluşan sesten milyarlarca beste
yapılmasının zor olduğudur. Mutlaka belli bir miktardan sonra besteler
birbirine benzeyecektir, andıracaktır ya da birbirinden esinlenecektir. 60'larda
yapılması gereken bir beste belki de gerçek yaratanını bulamayıp 2000'lerde
yazılacaktır kimbilir... Sponsor ayarlayabilirsem, çok farklı formatta, izleyicilerden gelen
sözlerin 1 hafta sonra beste olarak dinleyebilecekleri bir televizyon programım
olabilir.
T: Çok teşekkürler ederim bu söyleşi
ve güzel şarkıların için, şunu hep hatırla, sen ve şarkıların hep bizimsiniz...
1996 yılında
Türk Müzik piyasası yepyeni bir grupla tanıştı. Bu pöti kare pantolonlu,
ellerinde enstrümanları, “aşkını kurtlara sakla be haspammm, sen bana ceza
mısın?” diyen 3 genç, çok farklıydı, heyecan vericiydi, üstelik de enstrüman da
çalabilen müzisyenlerdi. Velakin 1996 yılında Sony Müzikten çıkan Biz Buyuz
albümlerinde bile farklarını yansıtıyorlardı. Onlar neşeli şarkıları, değişik
kıyafetleri ile aynı zamanda imaj denilen olguyu da müziğe yediriyorlardı. Grup
şu anda her biri müziğin farklı dallarında hala aktif olarak çalışan Gökhan
Turan, Mehmet Çelik ve Gökhan Ketenci’den oluşuyordu. İki sene süren ilk albüm
fırtınası 1999 yılında Türkiye’nin bir ağızdan söylenen marşı haline gelen
“Türkiye” marşıyla doruğa ulaştı. “Tüm yolların sonunda, damarımda kanımda,
kalbimin ortasında, Tür-Ki-Ye” diye çağıldadık o sene ne zaman milli bir
etkinlik olsa, özellikle Türkiye’nin başka ülkelerle oynadığı maçlarda filan.
Derken bir
rüzgar esti ve bu üçlü’den ses seda gelmez oldu (bunda bir TV programında
Mazhar Alanson’un grup hakkında söylediği ve sanırsam kafası iyiyken sarf ettiği
sevimsiz cümleler etkili oldu mu bilinmez, ama hayır bu söyleşide o konuya
girmeyeceğim sayın postdaş! :) ). Yıllar içinde yolum önce Mehmet Çelik’le
kesişti ve onun da sayesinde Gökhan Ketenci ile tanışma imkanı buldum. Bu
röportaj komple bir ekip işi yani sayın postdaş!
Grup zaten
komple müzisyenlerden oluşuyordu ve her müzisyen bir gün kendi albümünü
raflarda görmek ister. Gökhan Ketenci “Albüm
yapmaya çok küçük yaşlarda karar verdik,besteler yaptık Fuat Güner'e
dinlettik.Bu süreç baya uzun sürdü,daha sonra Fuat abi "hazırsınız albüm
yapmaya" dediği gün işin ciddiyetini anladık” diye özetliyor süreci.
İlk albüm 96
senesinde Sony Müzik'ten, 2.albüm ise 1999 yılında BayMüzik'ten çıktı, böylece
90'lı yıllarda 2 albüm sahibi oldular. Ama bu adamlar içlerindeki müzik
enerjisi taşan adamlar :) Velakin çok fazla proje ile uğraşıyorlar, öncelikle
benim de birkaçına gittiğim çok keyif aldığım Kent Orkestrası ile konsept
konserler veriyorlar. Şu anda bir yandan konserlerine devam ederken, bir yandan
çeşitli müzik aktivitelerinde çalıyorlar, albümlere prodüktör ve
enstrümantalist olarak destek veriyorlar; Ketenci, “Albümlerden sonra sayısız albümde GMG imzasını görebilirsin, hem brass
hem vokal olarak sanatçı dostlarımıza destek verdik, sahnede de sayısız sanatçı
arkadaşlarımızla çalıştık. Şu anda ayrı ayrı çalışmalarımızı sürdürüyoruz, yani
GMG olarak beraber değiliz bireysel işler yapıyoruz. Gökhanlar olarak :)
diyor. Takipçilerinin seveceğini umduğu 4 – 5 bitmiş albüm olduğunu ve bunları
sırasıyla yayınladıktan sonra son olarak kendine hazırladığı bir albüm olduğunu
ve onun da sırada beklediğini belirtiyor ve takipte kalın, diyor. Beklemeye
devam o halde. :)
GÖNÜLLÜ YAZILDIM GÖKSEL
Pırıl pırıl
bir ses, güzel yüzlü bir genç, “Gönüllü yazıldım sana ve aşkına” diye sevdiğine
seslendiğinde sene 1996 idi. Bu şarkı o zamandan bu yana öyle bir kült haline
geldi ki, zamanla Göksel’in yüzünü unutanlar bile şrakıyı duyduğunda “aaa…
hakkaten o şarkı çok iyidir” diye söylemeye devam ettiler. Sene 2012, hala
söylüyoruz. Bu gencecik bir sanatçının başarısıdır. Şimdi o sanatçı, sadece bu
röportajı yaptığım isimlerden biri değil, zaman zaman yazdıklarıyla da
arkadaşım olmasından gurur duyduğum bir kişi oldu. Göksel Kılıçlar, bu yazının
konusu.
Göksel’e
göre müziğe duyduğu ilginin sahneye çıkmasını sağlaması planlamadığı bir
şeymiş, en azında o ön planda olmayı düşünmemiş, ancak kadere çok inanıyor bu
konuda. ”Elbette heyecanlı bir
durum.İnsanların karşısına çıkmak ve şarkı söylemek nasıl heyecanlandırmaz ki
insanı..Acemi bir ruh ile müzik sevgisinin yoğrulması sonucu ortaya çıkan bir
çalışmaydı.İyi ki yapmışım dediğim ve yaptığım için hiç pişman olmadığım bir
albümdü "senden kalan" diye anlatıyor Göksel.
Bir gün
hayatımıza Gönüllü Yazıldım ile kıvılcımlar çaka çaka giren Göksel, sonra 2007
yılına kadar derin bir sessizliğe büründü. Plakçısı ile
yaşadığı sorunlar, plakçısının albüm yapmasını, sahne yapmasını ve
televizyonlara çıkmasını anlaşma yolu ile engellemesi ve bunların üzerine
kendini bu dünyaya adapte edememesi –bunu müzik piyasası için fazla saf ruhlu
biriyim sanırım, diyerek açıklıyor- Göksel’in uzun süre göz önünde olmamasına
yol açmış. Öte yandan, hala Gönüllü Yazıldım gibi bir şarkıyla hatırlanmaktan
memnun. “Özellikle "Gönüllü
Yazıldım" pop müzikte klasik diye anılıyor internette. Beni bilmeyen olsa
da, şarkıyı mırıldandığında büyük bir kesim hemen eşlik ediyor. İşte bence
başarı bu” derken, başarısında çok büyük emekleri olan bir diğer üstadı (ki
ayrıca o da başka yazının konusu olmalı muhakkak) Tansel Doğanay’ı anıyor. “Tansel Doğanay’ın harika düzenlemesi ile
kattığı ruhu da asla es geçemem."Senden kalan" albümünde gerçekten
çok emeği var. Bu camiada tanıdığım ender iyi kalpli, paradan önce müzik
düşünen tam bir müzik adamı. Ne kadar teşekkür etsem azdır kendisine”
(Söylemeden geçemiycem sevgili postdaş, ben de katılıyorum Göksel’in
söylediğine, Tansel Doğanay gibi müzik ustaları sayesinde müzik
dinleyebiliyoruz diyebiliyoruz!!!)
Göksel
çeşitli nedenlerle müzik piyasasından uzak kalmış gibi göründüğü dönemde
aslında müzik çalışmalarını hep sürdürmüş.Yaptığı iki albüm gene plakçısı ile
yaşadığı sorunlar yüzünden çıkmamış. Sahne de alamamış o dönemde. Kendi dışında
gelişen olaylar nedeniyle, promo CD’leri radyolara dağıtılmış albümleri bile
çıkaramamış. Bu dönemde kendini ifade edecek mecralar da bulamamış, zira
anlaşmalar nedeniyle Göksel ciddi bir yükümlülük altındaymış, Göksel o süreci
şöyle anlatıyor: “Her çabam sanki
aramızda sebebini bilmediğim husumeti çoğaltıyordu. Televizyonda bir dizide
bile oynayamazsınız, her şey anlaşmalar ile bağlanmış. Başta inatla çabalasam
da sonraları pes ettim. Ama müzikten, üretmekten asla kopmadım kendi dünyamda.
Ve internete baktığımda kendimle ilgili yazılara hep güzel şeyler duymak beni
mutlu ediyor bu kadar engele rağmen. Demek ki samimi yapılan işler asla
unutulmuyor.”
Peki neydi
Gönüllü Yazıldım Göksel’in bu şarkıyla, üstelik göz önünde değilken bile bu
kadar hatırlanır yapan? “Bence samimiyet
ve düzgün bir yaşam profili çizmem buna sebep oldu. Ben camianın insanı değilim
aslında. Burada var olmak için kurnaz ve insanların üstüne basmayı bilen bir
yapınız olmalı. Ben aksine naif, iyiliğe inanan ve çıkarlarından önce insanı gözeten
bir yapıya sahibim. Bu halde ilerlemek bu sektörde zor” diye yanıtlr
Göksel.
Bir yandan
da sektöre eleştirisini getiriyor. Ona göre kalıcılık, paradan öne müzikal
üretilebilirliği ön plana almak, seneler sonra da hatırlanacak şarkılar yazmak.
“Popüler olmak ile sanatçı olmak
arasındaki fark çok fazla..Bence olayın anahtarı da burada gizli. Müzik. Üreten
için asla para değeri taşımamalı, eğer para öncelik olursa işte o dediğiniz
hemen tüketilen "ucuz" şarkılar çıkıyor ve sektörü de ucuzlaştırıyor.
Benim hatırlanmamı sağlayan bence samimiyetim ve şarkılarımdaki yalın yormayan
herkese hitap eden dildir.”
Kendisini
sevenlere selamlarını iletiyor ve sosyal medyada kendisine pek çok kişinin
ulaştığını belirtiyor. Yeni şarkılar yaptığı bir dönemde, en çok istediği şey
de bu destek. Yeni işlerini yeni yollarla duyurabileceğini ve İnternetin bu
konudaki gücünü keşfetmiş. Yeni şeyler yapmayı çok istediğini ve bunun da
desteksiz olamayacağını dile getiriyor. Bir de sevenlerine, dinleyenlerine bir
mesajı var: “Alkış çok değerli bir şey
lütfen herkesi alkışlamayın. Hak eden kim ise onlara bu ödülü verin. Siz
alkışlamazsanız kötü işler çok fazla var olamaz.Tercih ve güç hep
dinleyicidedir.Fakat magazin ve medyanın yönlendirmesi ile bu güç bir şekilde
kontrol ediliyor.O yüzden bu gücünüzün farkına varın diyorum. İstediklerinizden
vazgeçmeyin alkışlayın,istemediklerinizi ise alkışınızdan mahrum bırakın,prim
vermeyin” (Çok doğru bence. Bu kadar manipülasyonlu bir müzik dünyasında, o
kadar çok uyduruk şarkı çok satan olarak lanse ediliyor ki, bir süre sonra
kulaklar alışıyor ve beğendiğimizi düşünmeye başlıyoruz. Bu arada sayın
postdaş, off-the-record, aşkın şike şike diye sözleri olan bir şarkı benim için
müziğin bittiği noktadır!!)
Son sözü
Göksel söylüyor: “Benim şarkılarımı
gönüllerine yazıp bana bir iz bırakma şansı veren herkese binlerce kez teşekkür
ediyorum.Şarkıların büyülü havasında tekrar beraber şarkılar söylemek dileğiyle”.
“Gönüllü Yazıldık” sana Göksel, ama bu
hasretlik canımıza yetti! :)
