GÖKSEL... SEN ORDA VARSIN... SEN HEP VARSIN...
Göksel Çim Konserleri kapsamında İzmir Alsancak Tarihi Havagazı Fabrikası sahnesindeydi... Tabii, ben de...
Yaz konserlerim 20 Ağustos’ta İzmir Alsancak Tarihi Havagazı
Fabrikası bahçesinde yapılan Göksel konseriyle devam etti. Göksel’i ne kadar
sevdiğimi daha önceki yazılarımda okumuşsunuzdur. Bence sesiyle, sözüyle,
hissiyle çok özel bir kadın Göksel. Pamuklara sarılası cinsten. Şarkılarında
hep hüzünlü ama dik duran o kadındır. Aşkı için savaşmayı da bilir, git demeyi
de bilir, bir yerde pes edip gel özledim diyerek özlemini itiraf etmeyi de… Hayatın
şarkılarıdır Göksel’in şarkıları, hepimizin yaşayabileceği, bu yüzden kendimizi
yakın hissettiğimiz şarkılardır.
Bu düşüncelerle kimbilir kaçıncı kere izlemek üzere canım
arkadaşım Dudu Aydın ile yollara düştüm. Göksel bir önceki yazıda bahsettiğim,
kendisi evimin salonunda misafirmiş de biz bize şarkılar söylermiş gibi
hissettiren sanatçılardan. Bu konserde de öyle oldu, hatta fazlası.
Konserin konseptinden de bahsetmek istiyorum, çünkü
yaygınlaşmasını çok istediğim konserlerden. Konser mekanı tarihi havagazı
fabrikası ve konsepti çimenlerin üzerinde, armut koltuklarda, belediyenin
düzenlediği ücretsiz konserler serisinin bir tanesiydi. İnsan gerek konserle
gerekse ayaklarının altında bütün elektriği stresi ve kötü enerjiyi alan
çimenlerle pamuk gibi olup çıkıyor oradan.
Konserler 21.00 gibi başlıyor, ama ücretsiz olduğu için
insanlar akın eder deyip, en önde izleme konusunda benimle hemfikir olan
arkadaşım Dudu ile saat beş buçukta biz armutlarımızı alıp sahne önünde
yerimizi almıştık bile. Sound check yapılırken, biz de çalan şarkılara eşlik
ediyorduk. Hava güzel, sıcak, ortam hoştu.
Evde geçirdiği kaza nedeniyle kolunda kol bandıyla sahneye çıkan Göksel, “Sen Orda Yoksun” diyerek sahneye girdikten sonra, kolunun neden bağlı olduğunu açıkladı: "Ben de çok heyecanla bekliyordum bu konserde daha hareketli olayım diye, ama evde bir kaza geçirdiğim için böyle söylemek zorundayım" dese de konserin ilerleyen saatlerinde çıkarıp attı kol bandını. Şimdi düşünüyorum da, aslında tüm bu açıklama ve ifadeler bile Göksel'in sahnede değil sanki evimizde misafirmiş gibi hissettiren bir detaydı. O sahneye girip arka arkaya şarkılarını söylerken, gözlerimde her Göksel konserinde olduğu gibi bir Yeşilçam sahnesi canlandı.
Göksel’in tavrını ve duruşunu o dönemlere çok yakıştırıyorum.
 |
| Bu fotoğraf Merve Çavuşoğlu'na ait. |
Konser başlamasına yakın yaşlı bir amca armut koltuğunu
sürükleyerek önümüze geldi, ne oluyor derken, bize 5 yıldır dansçı olduğunu,
her Perşembe bu konserlere gelip dans ettiğini, sanatçıların da ilgisini
çektiğini anlattı. Güldük, alkışladık,
muhabbet ettik filan, Göksel konserine başlayınca amca da ayağa kalkıp
dans etmeye başladı. Göksel’in de hoşuna gitmiş olacak ki, sahneye davet etti
amcayı. Konserin hoş anlarından olan bu dans ve amca, gördüğü ilgiyi abartıp
sahneden indiğinde de bir türlü yerine oturmayıp herkesin görüşünü kapatacak
şekilde dans etmeye devam ettiğinde tatsızlaştı. Konserin tek nazarlığı buydu
diyelim, bir süre sonra güvenlik de adama oturmasını “rica edince” adam bağırdı
çağırdı ve bir süre oturduktan sonra kalkıp gitti. Biz de yeniden Göksel’e
odaklanabildik.
1,5 saat kadar süren konserde Göksel hemen her albümünden en
öne çıkanları söyledi. Her konserde olduğu gibi şarkı listesi konsepte göre belirlenmişti ve Göksel'in ilk dönem şarkılarından sonra yapmış olduğu nostalji albümleri dönemini potburilerle olabildiğince çok şarkıyla doldurdu. Ve tabi bilhassa benim için 2015 yılının en iyi albümü olan Sen
Orda Yoksun’dan şarkılara sesimi uydurmaya çalışırken, kimbilir Göksel’in
zavallı kulakları nasıl isyan etmiştir :).
(Özür dilerim Göksel :))
Konserde Göksel Fanları da kendilerini gösterdiler.
Posterleri, defterleri ve çığlıklarıyla Göksel’e seslerini duyurmayı başaran
iki hayranı Göksel’in davetiyle sahneye çıkıp Göksel’le birlikte Depresyondayım
şarkısını söyledi. Bir sanatçının sevenlerine verdiği bu değer müthişti. Orada Göksel sanatçı, biz dinleyici gibi değildik, Göksel
evimizin misafiri gibiydi derken bundan bahsediyorum işte. Biz bizeydik, öyle bir hava vardı. Arkalarda armut
koltuklarda gruplanmış kümelenmiş, içeceğini yemişini alıp gelmiş insanlar bir
yandan konser dinleyip bir yandan kendi hallerinde muhabbetlerine devam
ederken, benim gibi bir kısım oturduğu yerden Göksel şarkıları ile havasını
buluyordu. Benim albümdeki favorim olan Bin Parça gene söylenmedi ama bir gün
dinleyeceğime eminim.
Çıkışta Göksel bis yapmadı. Hemen gitti. Dolayısıyla
görüşemedik, ama güzel bir konseri daha aklımızda güzel anlarla geride bırakmış
olduk. Şimdi bir sonraki Göksel konserini bekliyorum…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder